In 2006 kwam er in Nepal een einde aan tien jaar burgeroorlog. De zegevierende maoïstische rebellen stelden een nieuwe grondwet op, waarin gelijkheid voor alle burgers voorop stond. Maar argwaan en wrok slijten slechts langzaam. De oude tradities, het traditionele kastensysteem en de vrouwenonderdrukking die daarbij horen, laten zich niet zomaar vervangen. Als voormalig strijder Chandra na tien jaar in zijn geboortedorp terugkeert, merkt hij dat de sociale veranderingen waarvoor hij heeft gevochten nog niet zijn doorgedrongen in zijn dorp hoog in de bergen. Zijn vader Chitra, een trouwe royalist, is boven in zijn slaapkamer overleden. Volgens de gewoonte mag het lijk niet via de voordeur naar buiten worden gedragen, maar moet het vanuit het kleine slaapkamerraam naar beneden worden gebracht om vervolgens via de steile trappen naar de oever van de rivier te worden getransporteerd voor de crematie. Onderweg met het lijk naar de crematieplaats raakt Chandra slaags met zijn broer Suraj, waardoor de lijkkist halverwege de berg komt vast te zitten. Chandra zoekt hulp bij de politie, voormalige strijdmakkers en andere dorpelingen, maar vangt telkens bot. Hij wordt voortdurend argwanend bejegend. White Sun is een krachtig pleidooi voor meer tolerantie om de verdeeldheid te overwinnen die is blijven bestaan na tien jaar burgeroorlog. Regisseur Deepak Rauniyar weet alles perfect in balans te houden. Het vervoersprobleem met de lijkkist een prachtige metafoor voor een land in transitie. Het collectieve oorlogstrauma openbaart zich in persoonlijke wrijving, nationale politiek sijpelt langzaam door in het dorpsleven.